Refleks: Dilla på gamle veggur!

Eg har ei stor dille: Eg samlar på gamle veggur. Tikkande, gamle urverk med pendlar som svingar taktfast frå side til side i timar, dagar og år. Gamle klenodium, med kvar sin lagnad. Ikkje stereotype, tidlause og stillegåande IKEA-veggur utan historikk og personlegdom, men dei gamle, de veit, som hang i bestafarsstova eller det gamle onkelhuset. Urmakarkunsten, med signerering i lakken, er passé, men du finn dei på bruktbutikkar, gjenbruksstasjonar og skraphaugen. Desse er sjølvsagt utgåtte på dato for lengst.

Eg har seks velvaksne veggklokker i kvar eit rom i huset i Ospehaugen. Kvar og ein har sin ringjetone og sitt slag - «hjarteslag», om de vil.

Å stola på slike gamle meisterverk, er eit usikkert prosjekt. Dei lever sitt eige liv, må trekkast to gonger i veka og går sjeldan presist. Dette har medført mangt eit «rotteres» innetter Valland når avtalar skal nåast. - For sein, seier dokteren! - Merkeleg, svarar underteikna, og angrar på at ho ikkje lytta til den stabile mobilen.

Veggklokkene mine har si eiga historie. Frå Amerika, over Atlanteren - på botnen av ei kiste - heim til Hardanger og Jondal.

Ei anna frå ein rik ungkar i Strandebarm, ei tredje var ein bytehandel frå ei Lillehammer-dame, bilboren av ein trailersjåførkompis. Og slik kan eg rekna opp!

Kommodeklokka i stova frå 1950-talet er den einaste som får lov til å ringja og slå slaga kvar halv- og heiltime døgnet rundt. Den har same duren som klokkene i Vikøy-kyrkja, om eg vaknar nattestid. Om eg skal nemna ein fordel, er det at eg til ei kvar tid kan vita tida - om eg tel etter. Er ein riktig uheldig og vrir om vestreholet bakpå i samband med opptrekkinga, er helvete laus: Ein kan verta galen av mindre: Gamle originalar med kraftig dur og markeringstrong døgnet rundt!

Dilla på klokker er dilla på livet! Tid og år!