I krig og kjærleik

Denne historia skriv seg tilbake i tid. Men sidan mørketida ligg over oss, må ein ha lov å sjå seg tilbake til lyse sommarnetter og ungdomleg galskap! I alle fall ynskjer eg å dela denne soga med deg i dag.

Det hadde seg slik at eg var svært så bergteken av ein kar i nabobygda. Men eg hadde ikkje heilt klart å få han «på kroken», som det heiter! Men etter ein revykveld i Ålvik var tida inne. Fint oppdressa med smalt inntilsitjande, syrinfarga kjole, lys sommarjakke og høghæla sko, krydra med store og dinglande øyreringar og alt som elles skulle til, var tida komen. Slagplanen var: Eg skulle bila til huset i nabobygda og vitja denne karen, sjølv om klokka nærma seg midnatt. Det var ein av desse lyse, magiske nettene de veit. Det same ljoset og magien sat godt planta inne i hovudet på prestbygdjenta då eg omsider nærma meg huset og tunet hans. Men kva skjedde? Bilen var vekke! Eg fekk med eitt ein vill idé. Eg kika mot synsranda og visste intuitivt kor yndlingen måtte ha drege. Stølen, tenkte eg. Han er sjølvsagt på stølen. Ikkje visste eg nøyaktig kor den låg, men eg visste retninga, så det var berre å satsa på intuisjonen, som var sterkt utvikla i dei dagar. Trudde eg!

Eg kasta meg i bilen og dura oppetter fjellvegen i festkreasjonen min, og oppdaga bilen hans ved vegkanten. Med bankande hjarta skreid eg til verket; over bekker og vollar, så skitspruten stod oppetter festkjole og høghæla sko. Plent som i ein ein Kinck-roman famla eg meg fram i ljose julinatta. Gløymt var den ljose kjolen, som slett ikkje var fullt så ljos lenger, og dei høghæla skoa med jord og myr oppetter beina. Etter å ha fylgt den smale sti ei god stund, vart eg vàr stølshusa på vollen. Alle mørklagde, unnateke det eine. Frå eit einsleg vindauga skein eit talgeljos. Der var HAN. Som i sakte film gjekk eg mot ljoset, og eg såg at ansiktet hans vart vendt mot skapningen på vollen utanfor. Det vesle stølsglaset vart sakte opna frå innsida, og eg høyrde den djupe røysta hans seia:

«Neimen, kva i all verda gjer du her?» Sjølvsagt ville eg seia eitkvart romantisk om at eg ville opp for å treffa han. Men eg hadde ikkje tenkt tanken før eit anna menneske dukka opp bak han i vindauga. Ei kvinne! Det var ikkje etter planen, for å seia det mildt. Kvinna såg sjølvsagt ut som eit spørsmålsteikn og granska meg grundig. Eg var svar skuldig: klokka godt over midnatt og eg i festkreasjon på ein framande støl.

Eg leita febrilsk etter orda.

«Eg, eg fekk så lyst på ein fjelltur», stotra eg.

Jaså, du får koma inn då, svara karen med ertande snev i røysta. Det høyrer med til historia at vikøyjento vart innbeden på stølskaffi og at sjarmøren vandra heim att frå stølen seinare på natta, med ei kvinne på kvar si side nedetter fjellvegen. Ikkje rart at han smilte lurt!

Men sjølv om det har runne ein god del vatn i havet etter denne soga, og sjølv om den planlagde romansen ikkje heilt gjekk etter planen, er som kjent det meste tillate i krig og kjærleik. Det trøystar eg meg med!

Gerd Ørbeck Vaagen