Refleks: Ingen tilkobling

Desse orda stirra meg i fjeset då eg etter arbeid i dag hadde fått nappa med meg ein pose potetbasert og salta framtidig hjarteinfarkt frå snopeskuffo på kjøkenet, slaska bakstussen ned i den djupaste gropa i sofaen og opna loket på laptopen, med planar om å gjere ingenting.

Umiddelbart framskunda denne beskjeden det før nemnde framtidige hjarteinfarktet med temmelig mange månader. Nokre frenetiske forsøk på restarting, feilsøking og etter kvart djupt inngåande forskning via telefon (som framleis hadde nett), overbeviste meg om at trådlaus-tilkoblinga mi var død og begraven - laptopen min vil ikkje.

Etter å ha rive i stykker halve leiligheita, innsåg eg at nei, ein nettverkskabel er ikkje å oppdrive på dette gardsnummeret. Eg laut ringa ein vaksen. Fire telefonsamtalar seinare hadde eg fått lovnad om ein kabel, så eg skrudde av den motvillige maskina, hoppa i bilen og braut opptil fleire trafikkreglar for å hente fem meter med frelse.

Vel heime att viste det seg at svineriet fungerte aldeles perfekt igjen, og det var antakelegvis berre å skru av og på maskina som hadde fiksa biffen. Rett nok vart eg frykteleg letta, men samstundes litt tung til sinns. Mangelen på tilgang til internett, og all den styggedomen det fører med seg, hadde gjort meg minst fem år eldre - og kanskje 50 gram slankare, grunna sveitte og høg puls. Var det verkeleg så avgjerande for mi mentale helse å til ei kvar tid kunne koble seg opp til absolutt alt i heile verda; er eg så avhengig av å kunne google kor mange brystvorter ein elefant har, lese politisk propaganda på Facebook og sjå videoar av morosame kattar?

Jau, tydelegvis.

Men eg har lært noko av dette. Neste gong nettbanken min viser saldo: kr. 0,43, skal eg berre logge ut og inn att. Då ordnar alt seg.