Refleks: Endeleg fri!

Då var me komne så langt. Det siste foreldremøtet. Det attande året. Og den siste sjansen til å prøva å tøyma hesten. Om ikkje lenge bestemmer ho sjølv. Akkurat det har ho vel strengt tala gjort lenge, men det er likevel ein milepåle, både for mor og barn. Sjølv om ein etter norsk lov er vaksen etter fylte 18 år, vert ein ikkje foreldrelaus over natta, og eg vil framleis vera mor. Heldigvis. Det kjennest likevel litt vemodig. Men mest er eg glad og spent. Glad for at det har gått bra til no og spent fordi det er no det heile startar.

Eg hugsar då eg sjølv vart ein heilstøypt borgar med stemmerett og førarkort. Endeleg. Når ein er fødd i november, må ein venta lenger enn alle andre. Den fyrste gongen eg køyrde bil utan at det sat nokon i passasjersetet med stivt blikk og kvite knokar rundt handbrekket, gav ei fortryllande fridomskjensle. Vissa av at eg no kunne reisa kor eg ville og gjera det eg ville, fekk endorfinane til å gå løpsk og belønningssenteret i hjernen var gloheitt i fleire år. Det var ei fysisk, sitrande kjensle av å vera i fritt fall, både herleg og skummelt på same tid. Men som det meste i livet falmar også kjenslene etter kvart. Dei intense, fyrste vaksenåra gløymer ein ikkje like lett som dei fyrste, trygge barneåra.

Vel, no skal nye luktar utforskast, radiusen utvidast og vengjene prøvast. Og eg, eg skal stå att i reiret og pusta det eg er god for, for å gje best mogeleg oppdrift. Men resten, det må ho gjera sjølv. Så får eg håpa at nista heimanfrå rekk til heile turen.

Eg må flira av mine eigne absolutte ord då eg forlét den varme og trygge verpekassa i Grova på 90-talet: «Endeleg skal eg vekk herifrå, og eg kjem aldri til å flytta heim att!»