Refleks: Ein vaskekte heimføding!

I dag tikka det jaggu inn eit storbybilete frå syskenbarnet mitt i Hongkong på telefonen min. Klart eg vart imponert! Spesielt over at somme vågar setje seg inn i ein flykropp og krysse halve jorda for å nå draumemåla. Eg, ein vaskekte heimføding – som lengtar heim berre eg passerer Høgabekkjen –, skjønar meg lite på reisetrongen. Då eg var lita, tok eg gitaren og mor mi med til Norheimsund-kaien, og sigla med «Hardangerfjord» til Stavanger eller Stord. Då hadde me tatt oss ut!

I vaksen alder tyr eg til Stad og langferien ved havet, eller ein dagstur på «hi sido» eller til Viddo for å plukka molte. Som oftast endar eg i Nanesfjøra med nistepakken og ein god middagskvil attepå. Folk ler seg skakke over desse «langturane» mine. Og slår me opp på fjesbokje, er det selfies frå globetrotterar på pudderføre, jentetur, heisatur, safari, shoppingtur, impulstur, storbyweekend og anna som fyller iPhonen min!

Sjølv ein heimføding skjønar at luktene, lydane og kulturen er annleis i Thailand eller på den kinesiske muren enn på Nanes. Men ein treng ikkje reisa lenger enn til Flåm eller Eidfjord for å møta masseturismen og få ein feeling av menneske frå ulike verdshjørne! Der poppar tusenvis dagleg opp frå bussar og turistskip, hastar inn i suvenirbutikkane, knipsar sine «lovely Norwegian-bilete» før dei forsvinn same vegen dei kom frå. Ein kan saktens gjera seg sine tankar. Kva fekk dei med seg?

I dag er flybillettane så rimelege at ein er meir kjent på Gran Canaria enn i Hordaland. Medan eg og mor tok båten til Stavanger eller Stord eit par gonger i barneåra, er ein storbyweekend i New York «peanuts.» Ikkje vil eg moralisera og prata om dystre klimautsikter og korleis me lever livet og brukar pengane, og ikkje er eg nokon MDG-ar, men er det ein menneskerett å reise jorda rundt så ofte me vil? Ikkje for ein vassekte heimføding i alle fall!